Yazgülü

Gülümseyişiyle buğulandırdığı gözleriyle oturdu masama.
Yaz günüydü, adı Yazgülüydü.
Maviyle boyalı tahta masa, denizle boyalı kafa, rakı.
Sahi, o ölen kimdi? dedim.
Gözlerini açtı Yazgülü, gözler kızarmış balık gibi fırladılar yuvalarından, tüm güzelliğini kaybedip.
Bulutlar kafamıza aktı, yetmedi, mekancı gitti, yetmedi,
gün döndü, yetmedi.
O günler yetmedi.
Kendimi yaktım, bir başkasını yakamam, denizin çocukları kızar bana.
Ölen kimdi?
Gülüyor gibi yapalım, ölmüyor gibi yapalım.
Ölen kimdi?
Artık soru sormadan içiyoruz, ne gün dönüyor ne kafalar .